Oproep voor hartverscheurende verhalen!
Heb je, na een breuk in je relatie, liefdespijn?
Schrijf je verhaal op en e-mail het naar roelvduijn@planet.nl Wij plaatsen je verhaal, als je wilt onder pseudoniem, graag en gratis in deze site! Je weet, opschrijven is beter worden. Maak het voor jezelf zo lang en precies als de vloed van je tranen.
Zoeken naar geluk
het verhaal van een dubbel bedrogen jonge vrouw
Ik ben een alleenstaande moeder van 35 jaar, met 1 zoontje van bijna 6.
Toen ik 25 jaar was, kreeg ik mijn eerste lange relatie. Daarvoor had ik wel eerder relaties gehad, die nooit langer dan een paar maanden duurden. Meestal omdat ik het uitmaakte omdat ik nog niet toe was aan een vaste relatie, 2 keer maakte de ander het uit omdat ze (nog) gevoelens hadden voor een ander.
Ik heb niet zo’n gelukkige jeugd gehad, met een erg autoritaire vader die niet wilde weten wat er in mij omging en aan wiens hoge eisen ik moest voldoen (hoge cijfers op school halen, altijd beleefd zijn, nooit kritiek op hem geven, geen vriendjes, geen make-up). Mijn moeder was veel gemakkelijker maar die kon ook niet tegen hem ingaan, want dan kwam er heftige ruzie, iets wat iedereen angstvallig probeerde te vermijden.
Ik ben dan ook lang vaak depressief geweest, van mijn negentiende tot mijn negenentwintigste. Dit was ook nog zo toen ik Rutger leerde kennen. Hij hield van me zoals ik was, had veel voor me over, was lief voor me en we hadden dan ook goede jaren samen. Op een gegeven moment kreeg ik een kinderwens en na wat bedenktijd van zijn kant, gingen we er voor toen we 3,5 jaar een relatie hadden.
Het was al snel raak en ik was mooi zwanger. In het begin wel last van misselijkheid, maar alles verliep verder voorspoedig.
Ik was nog wel regelmatig depressief. In die tijd begon ik af en toe ook wat lichte vermoedens te krijgen dat mijn vriend vreemd ging. Hij ging wel eens zonder mij op stap en dan kwam hij pas ‘s ochtends thuis en ik kon hem dan niet bereiken.
Daar kwam bij dat ik ooit een condoom in zijn broekzak vond. Hij zei dat hij die in de kroeg had gehad (promotiemateriaal om voor aids te waarschuwen), maar ik vertrouwde hem niet meer honderd procent.
Toen Tim eenmaal was geboren, veranderde ik. Ik was verliefd op de baby en vond het heerlijk om voor hem te zorgen. Mijn depressieve gevoelens verdwenen. Daardoor werd ik thuis ook meer ad rem en kwam meer voor mezelf op.
Rutger had een eigen zaak en was altijd erg laat thuis. Ook ging hij nog steeds graag op stap. Hij was wel lief voor Tim en hielp me ook wel, maar hij was heel vaak niet thuis. Door mijn liefde voor Tim stoorde me dat niet enorm, wel maakte ik wel eens grapjes als Rutger weer eens heel laat thuis was.
Dan zei ik voor de grap: “hoe was het bij je andere vriendin?” Later bleek pas dat ik er niet zo ver naast zat.
Toen Tim net één jaar was, vroeg Rutger me ten huwelijk. Ook omdat hij wist dat ik dat graag wilde, ik vond het heerlijk een gezin te hebben en wilde dat graag officieel hebben met een huwelijk.
Drie weken later sliep ik bij mijn moeder omdat ik ziek was en mijn moeder zo voor Tim kon zorgen. En toen kwam Rutger mij vertellen dat hij niet meer met me verder wilde. Zo out of the blue. Mijn wereld stortte in.
Ik voelde me afschuwelijk. Een week niet naar mijn werk geweest en na vier dagen kreeg ik slaappillen omdat ik helemaal niet sliep. Ik was veel afgevallen ook, ik woog nog maar vijftig kilo.
Ik ging op zoek naar antwoorden. Al gauw kwam ik erachter dat Rutger een andere vriendin had.
Toen ik hem ermee confronteerde door de telefoon hoorde ik hem van alles kapot gooien,. Zo boos was hij. Nog steeds begrijp ik die reactie van hem niet.
Ik ben op een avond langs het huis van zijn nieuwe vriendin gereden, waar hij bij introk, toen hij wist dat ik het toch wist. Ik zag ze samen op de bank zitten, hij de krant lezend en zij ernaast. Deze aanblik deed me zo vreselijk pijn, dat ik dat daarna nooit meer heb gedaan. Ik zelf vind dat ik er op een waardige manier mee om ben gegaan.
Ik heb hem wel een paar keer hysterisch huilend en schreeuwend gebeld, maar ik vond die vernedering van mezelf vreselijk.
Al na 3 weken had ik mezelf al zo in de hand dat ik hem nog maar eens in de week belde. Ik had mijn trots, wilde mij ten opzichte van zijn vriendin en hem niet vernederen.
Mijn moeder en mijn zus hebben me toen goed opgevangen. Mijn moeder zorgde in het begin veel voor Tim, omdat ik me zo rot voelde en vaak huilde. Bij mijn zus ging ik regelmatig eten.Ik schreef in die periode veel in mijn dagboek en ik had wel een vechtlust in me, want ik schreef regelmatig: "Behoud je eigenwaarde; dit einde kan een mooi nieuw begin betekenen".
Nu ging ik zelf de dingen doen die ik leuk vond. Ik leerde nieuwe vriendinnen kennen met wie ik op stap ging als Tim bij mijn ex was en met wie ik een geweldige tijd had. Met hen praatte ik veel over mannen en relaties en we flirtten veel met mannen als we op stap waren en ik genoot van de aandacht. Echt een kick voor mijn ego.
Inmiddels zijn we vier-en-een-half jaar verder en heb ik die periode helemaal verwerkt. Ik ben zelfs bevriend met mijn ex. Ik heb geen verlangen meer naar hem.
Dat ging pas weg toen ik mijn eerste vriendje kreeg, anderhalf jaar nadat we uit elkaar waren. Dat werd niks, maar het deed me wel inzien dat ik ook voor andere mannen verliefde gevoelens kon hebben. Daarna heb ik nog een relatie gehad van een paar maanden maar ook dat werd niks.
Nu kom ik net uit een relatie van twee jaar en weer heb ik last van liefdesverdriet. Ik leerde Rob in de kroeg kennen en vond hem erg sympathiek en relaxed. Hij had ook een andere kant; hij had dagen dat hij rustig en zelfverzekerd was, maar ook dagen dat hij erg onzeker was en mij naar mijn mond praatte.
Ik kon mij daar echt aan storen en zei er ook altijd iets van, maar het veranderde niet. Ik heb veel getwijfeld over onze relatie, maar juist door zijn vasthoudendheid en vele lieve gebaren en woorden naar mij toe, bleef ik bij hem.
We gingen samenwonen en toen kwam de zwarte dag.
We liepen in de stad, toen er een meisje op ons afkwam die aan mij vroeg of ik zijn vriendin was. Toen ik dat beaamde, begon ze hem helemaal uit te schelden: “Je zei dat je van me hield, wel met mij sexen maar niet zeggen dat je een vriendin hebt”.
Ik verwachtte dat er een tv-cameraploeg zou verschijnen met de mededeling dat het een grap met de verborgen camera was, maar dat gebeurde niet.
Ik heb niet gereageerd, ben zwijgend naar de auto gelopen met een verbouwereerde Rob naast me. Ik heb thuis veel van mijn spullen opgehaald en ben naar mijn moeder gegaan.
Hij beweerde dat het een ex-vriendin van hem was (dan wel een waar hij mij nooit iets over had verteld) en dat hij alleen van mij hield en geen ander had. Eerlijk gezegd heb ik nooit getwijfeld aan de oprechtheid van zijn gevoelens voor mij, de verliefdheid en toewijding waren bij hem altijd volop aanwezig, daarom vergaf ik hem dit “slippertje” toch en ben ik bij hem gebleven.
Maar deze gebeurtenis heeft uiteindelijk toch het einde van onze relatie ingeluid.
Ik vertrouwde hem niet meer, doorzocht zijn zakken, keek in zijn mobieltje die hij verstopte toen hij dat in de gaten kreeg en we kregen steeds vaker ruzie.
Het erge was dat ik wel veel van hem was gaan houden. Uiteindelijk hebben we er een punt achter gezet, hij ging zich naar mij toe ook steeds botter gedragen en hij was ‘s avonds steeds later thuis. waardoor ik mijn vermoedens dat hij vreemdging bevestigd zag. Mijn zus dacht eerder dat hij wegbleef om aan mijn beschuldigingen en verwijten te ontkomen.
Ik heb nu weer eigen woonruimte en zit daar op zich best goed. Ik mis Rob nog heel erg, het is nu vier weken geleden en hij reageert nergens meer op. Als ik bel neemt hij niet op, als ik inspreek en vraag of hij me terugbelt doet hij dat niet en hij reageert ook niet op mijn sms-jes.
Deze website lezen heeft me al veel goed gedaan.
Ik besef me heel goed dat ik sterk moet zijn en dat dit gevoel weer over zal gaan, maar nu zit ik nog in een moeilijke periode. Ik zoek natuurlijk wel afleiding en vaak gaat het een paar dagen goed, maar ik krijg vaak nog een terugslag waarin ik erg naar Robs aanwezigheid verlang.
Toen onze relatie bijna over was dacht ik: " Ik ga snel weer iemand anders zoeken, iemand die beter bij me past, met wie ik goed kan praten”,. Maar raar genoeg heb ik daar nu toch niet zo’n behoefte aan. Misschien dat dat nog komt.
Ik rijd wel eens langs Robs huis en vaak is hij er dan niet. Misschien dat hij toch iemand anders heeft. Vanmiddag dacht ik: “ Van nu af aan maak ik me er niet meer druk om, hij moet zijn leven nu maar leiden zoals hij dat wil". Het is mijn probleem niet meer. Misschien dat hij inderdaad tegen me gelogen heeft en vreemdging aan het einde van onze relatie, maar ik moet het nu los gaan laten. Hij moet verder met zijn leven doen wat hij wil.
Ik wil me weer op mezelf gaan richten en gaan genieten van al het andere mooie wat het leven me te bieden heeft.
Dat zal ook vast gebeuren.
Maria
